Дундад зууны үеийн уран зургуудад инээмсэглэл ховор байдгийн учир

Дэлхийн сонгодог уран зургууд хэдэн зуун сая доллараар үнэлэгддэг ч анзаараад ажвал тэдгээр хөрөг зургууд дээрх хүмүүс инээд баясалтай байх нь тун ховор ажээ. Зохиолч Николас Жийвсийн "The Serious and the Smirk: The Smile in Portraiture" бичвэрт дундад зууны үед амаа том ангайж инээх нь тун зохимжгүй ба хээнцэр дэгжин хүмүүсийн гаргадаг үйлдэл биш байсан тухай дурджээ. 

Харин орчин цагт эсрэгээрээ сайхан инээмсэглэл нөхөрсөг, аз жаргалтай эерэг дулаан мэдрэмжийг төрүүлдэг. Магадгүй дундад зууны үеийнхэн шүд муутай байснаас ярзайтал инээмсэглэж чаддаггүй байсан байх. Гэхдээ энэ бол хий хоосон хардлага гүжирдлэг байгаагүй юм. 

Нөгөө талаас бид орчин цагт зургаа авахуулахын тулд хэдхэн секунд л инээмсэглэхэд хангалттай. Харин дундад зууны үед хөргөө зуруулахын тулд хэдэн цагаар хөдлөлгүй суух шаардлагатай байсан нь гарцаагүй. Олон цагийн турш инээд алдан суух тийм ч амаргүй. Эдгээр таамаглалуудаас хамгийн чухал нь инээмсэглэсэн хөрөг зураг огт үнэлэгддэггүй байсан явдал юм.

Италийн уран бүтээлч Антонелло да Мессина инээмсэглэлийг уран зурагт эргүүлэн оруулж ирсэн цөөн зураачдын нэг. Хэрэв та санаж байгаа бол дэлхийн хамгийн алдартай зураг Мона Лизаг Леонардо Да Винчи зурахдаа хагас инээвхийлсэн байдалтайгаар дүрсэлсэн байдаг. Өрнөдийн урлаг хөгжих явцдаа хөрөг зургуудыг хагас инээмсэглэсэн буюу мишээсэн байдалтай зурах нь түгээмэл байсан гэдгийг судлаачид хэлдэг. 

17 дугаар зууны үед Европын язгууртнууд олон нийтийн газар, урлагийн салбарт шүдээ гаргаж инээхийг хориглож байжээ. Ингэж инээх нь доод давхаргын энгийн ардын үйлдэл ба согтуурсан, театрын үзүүлбэрийн нэг хэсэгт л тохирох үзэгдэл гэж үздэг байв. Тухайн үедээ дээд зиндаанд багтдаггүй энгийн ардын дунд байсан Жан Стийн, Франц Халс, Гэрит ван Хонторст зэрэг уран бүтээлчид язгууртнуудаас зөрж өөрсдийн уран бүтээлдээ инээмсэглэлийг түлхүү оруулсан байдаг ажээ.

Эх сурвалж: www.cnn.com